PHUKET นอกฤดู : EP2 “1st Night”

หลังจากสลบไปราวๆสองชั่วโมง ก็ได้เวลาไปงัดทีมงานคุณภาพออกจากที่นอนกันแล้ว เพื่อไปให้ทันอาทิตย์ตกที่ แหลมพรหมเทพ



ผู้คนที่มาเฝ้ารอมากมายพอควร แต่คิดว่าน้อยกว่าตอนฤดูท่องเที่ยว

ระหว่างรอแสง ผมแอบดูฝรั่งคนหนึ่ง เมื่อ Set กล้องเรียบร้อยแล้ว เขายืนรอ

รอสักพักใหญ่ จนกระทั่งเขาคงแน่ใจแล้วว่าวันนี้น่าจะไม่ได้ภาพอย่างที่เขาวาดไว้

เขาเก็บกล้อง โดยไม่ได้ลั่น Shutter แม้แต่ครั้งเดียว แล้วเดินจากไป

ผมอนุมานว่าฝรั่งคนนั้นคงเป็นช่างภาพมืออาชีพ น่าจะคาดการณ์ได้แม่นยำพอควร

บวกกับสายตาและความคิดตัวเอง ที่ดูแล้วว่าวันนี้คงไม่ได้แสงสวยๆเป็นแน่

เอ... เขาไม่ลั่น Shutter พร่ำเพรื่อ

หรือแท้ที่จริงแล้ว กล้องเขาแบตหมดกันแน่นะ

เราโชคดีที่วันนี้ไม่เจอฝน แต่ยังไม่ดีพอ...

ที่จะได้แสงสุดท้ายสวยๆ จากที่นี่ วันนี้ ฟ้าไม่ระเบิด สีสันไม่ค่อยอลังการเท่าไหร่



รอได้สักพัก ในที่สุดผมถอยออกมาออกมาเหมือนกัน (ทำเนียนให้คล้ายมืออาชีพ)



ถ่ายเล่นเก็บบรรยากาศไปอีกสี่สิบห้าสิบรูป จนเสียงโทรศัพท์ ไม่สิ...

โทรศัพท์มันสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง

ชิบ...แล้ว!!! นัดเพื่อนไว้ที่ร้านอาหาร มันโทรมาตามแน่เลย

รีบเก็บของ เข้าห้องน้ำห้องท่า จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วก็รีบบึ่งรถไปในเมืองทันที

ตู้กับข้าว

คือชื่อร้านที่นัดกันไว้ ร้านนี้อยู่ใน List อันดับต้นๆในการมาเยือนภูเก็ตที่เราจะต้องไปให้ได้

ไปเพื่อพิสูจน์สิ่งที่เขาร่ำลือกันทั้งบาง ว่ามันเป็นร้านกับข้าวพื้นเมือง ที่ทั้งสวยและอร่อยเด็ด







นอกจากร้านอาหารแล้ว เขายังเล่าต่อๆกันมาอีกว่า

ไกล้ๆกันจะมีตึกที่เวลาเปิดไฟในยามค่ำคืนแล้ว สวยงามอร้าอร่ามยิ่งนัก

ดังนั้นระหว่างรออาหาร เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ผมเลยแอบวิ่งไปสอยมาช็อตสองช็อต



ตึกนั้นมันคือ ตึกของธนาคาร กสิกรไทย สวยจริงครับ

และทราบมาว่า ชิโนฯ ทั้งนอกและในอาคาร ต้องลองมาดูด้วยตาตัวเอง





ตรงจุดที่ผมยืนถ่ายภาพตึกกสิกรอยู่นั้น เป็นหน้าโรงแรม

เมมโมรี แอท ออนออน

แอบดูอยู่พักใหญ่ เห็นว่าน่าสนใจ

ทีแรกแค่เก็บรูปไว้ เป็นที่พักเผื่อเลือกในการมาเยือนคราวหน้า แต่..

พอกลับมา ลองถามเฮีย Goo ดู ถึงได้รู้ว่านี่คือโรงแรมแรกของภูเก็ต

ค้นดูรูปห้องพัก มันสวยแฮะ มันน่าโดนอย่างแรง

ไปคราวหน้าสงสัยจะจัดที่นี่สักคืน

กลับมาคุยเรื่องร้านตู้กับข้าวกันต่อดีกว่า

ทีมงานคุณภาพของเราพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

“มันอร่อยมักม๊าก!!”

สมคำร่ำลือครับ ทุกเมนูมีเอกลักษณ์ที่โดดเด่น ไม่ว่าหน้าตาหรือรสชาติ

เหลี่ยมต้อผัดเคยเค็ม เมนูนี้ควรสั่งเป็นอย่างยิ่ง







เมนูไหนชื่ออะไรบ้าง พยายามถามสามสี่รอบ สุดท้ายจำอะไรไม่ได้สักอย่าง

อาหารดี คนตรีไพเราะ ร้านก็อย่างอาร์ต

แนะนำเลยว่า ใครที่มาภูเก็ต ควรแวะชิมเป็นอย่างยิ่ง

ยกให้เป็นที่หนึ่งสำหรับทริปนี้ของเราเลย



อ่อ... ส่วนเรื่องราคา ได้ข่าวว่าไม่แพงแต่ไม่กล้าคอนเฟิร์ม

เพราะมื้อนี้มีหนุ่มรูปงามนามเพราะ เสี่ยใหญ่ใจดีแห่งเมืองภูเก็ต

คนเก่าคนเดิมที่จองรถให้นั่นละครับ

ช่วยเป็นธุระสำหรับอาหารมื้อนี้ให้เรา ทั้งจองโต๊ะ ทั้งจ่ายตังค์

ต้องขอขอบคุณมา ณ ที่นี้

ขอแอบเฉลยนิดนึง ไกล้ๆร้านตู้กับข้าวมี กราฟิตี เกี่ยวกับการกินอยู่สองชิ้นที่ไม่ควรพลาดชม ไว้รอดูในตอน ตามล่า “น้องมาร์ดี” นะครับ

เอิ่ม... ไม่ใช่ตัวนี้นะ

ยัง ยังไม่จบแค่นี้ครับ นอกจากเลี้ยงข้าวเราแล้ว หลังทานเสร็จ

เขายังพาเราไปตระเวนดูรอบเมืองพร้อมทั้งให้คำแนะนำสำหรับการเดินเที่ยวเมืองเก่าในวันพรุ่งนี้

และจบด้วยการพาไปทานขนมหวานร้านโปรดของเขา

มีเพื่อนดีมันเป็นอย่างนี้นี่เอง... อะ มาดูร้านขนมกันนิดนึง

สามกองน้ำเต้าหู้

ผมกินซาหริ่มไปจนจะหมดถ้วย แอบบ่นอยู่ในใจ มันอร่อยตรงไหนว่ะ...

หวานก็ไม่หวาน ปะแล่มปะแล่มยังไงพิกล

จนได้ยินเพื่อนถาม “เอาน้ำเชื่อมอีกมั๊ย”
“อ้าวเฮ้ย!!! ที่เสิร์ฟมาเขาไม่ได้ใส่มาเหรอ??”

“ก็เออสิ!! เขาวางน้ำเชื่อมไว้บนโต๊ะนี่ไง ชอบหวานแค่ไหนก็เติมเอาเอง”

เมิงไม่บอกกูพรุ่งนี้วะ... (คิดในใจ)







ได้ลองไม่กี่อย่าง เพราะไปช้าเกิน ของส่วนใหญ่ขายหมดแล้ว

พอสรุปได้ว่า ร้านนี้สร้างแบรนด์ได้ดี รสชาติกลางๆ แต่ยอดขายกระฉูด

...................................................................

ไวน์ที่กินร้านอาหารกับขนมหวานร้านนี้มันคงจะเจอกันแล้วสินะ...

ง่วงครับ ขอตัวไปนอนก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ครับ

โปรแกรม กิน-เที่ยว ยังมีอีกเพียบ รอติดตามตอนต่อๆไปนะ