Rayong : Mangrove Forest at Prasae

GPS: N12° 42.741’, E101° 42.167’

---ทุ่งโปรงทอง--- ทองจริงหรือ?

ณ ประแส ระยอง
มีอะไรรออยู่ ไม่รู้ไง หาที่จอดรถก่อนแล้วกัน

จอดรถที่เรือรบ


ของเราเยอะ นู่นนี่ หมวกเอย เสื้อเกราะเอย จะใส่ไปเดินคงใช่ที่
พี่หมีออกไอเดีย " หาร้านกินข้าวสิพี่."
แล้วก็ฝากของไว้ที่ร้านเขานั่นแหละ

อืม...
เข้าท่าแฮะหาเรื่องกินเข้ากะผลประโยชน์ได้ลงตัว
พอหมีอิ่ม คือคนอื่นถึงขั้นจุกนะ เราก้อพร้อมแล้วกับการ "ล่าหาคำตอบ"


จากจุดเรือรบไปจุดชมทุ่ง มันเป็นการเดินย้อนไปตามทางศึกษาธรรมชาติ  ระยะทาง 2กิโลโดยประมาณ สรุปคือเราเข้าทางออก แล้วก็เดินย้อนไปทางที่คนอื่นเค้าเข้ากัน


เริ่มจุดที่ไม่เหมือนใคร มันไม่ใช่อยากแตกต่าง
แต่เราไม่รู้ว่ามีทางที่ไกล้กว่านี้ . . .  เยอะ 5 5



ระหว่างทางเดิน ช่วง500เมตรแรก เป็นป่าที่เพิ่งปลูกต้นยังไม่โต ร้อนสิ ถึงกับเหงื่อย้อยที่ปลายลิ้นเลยทีเดียว

แต่ก็จะมีลมพัดมาเป็นระยะอยู่นะ อย่าได้ท้อ

กลางแดดเต้นระบำเราจาเจอ ซั้ลลา.....


แค่จะแวะศาลา เพียงเพื่อระบายความร้อน
อะเห้ย!! เจอลมเย็นๆ พี่หมีแบตหมด Shut down ซะงั้น...

แบตเต็มแล้ว เราก็ เดินต่อ
ฮ่ะ!! อะไรนี่เพิ่งได้ 300 เมตร
2 โลนี่ไม่ใช่เล่นๆเลยแฮะ




กับพื้นที่กว่าพันไร่  ตามทางเดิน เราจะเจอ กับ ระบบนิเวศน์ ของป่าชายเลน. เจอ ปู.... ปลาตีน ...ปูก้ามดาบ. ปูดำ ตัวโตๆ
และแน่นอน มีมุมสวยๆให้ถ่ายรูปได้ตลอดแหละ



เฮ้อ!! มาเกือบกิโลแล้ว ไหนน้า โปรงสีทอง----พี่หมีงึมงำๆ



ผ่าน ป่าโกงกาง รากใหญ่ๆ ไปหลายอึดใจหมี..ในที่สุดและที่สุด เจอทองแล้วจ้า ทองจริงๆนะจ๊ะ
ทุ่ ง โ ป ร ง ท อ ง ถึงซ้าที ฮี่ฮี่   ปรบมือ 👏😂



อยากให้รูปสวย ควรเข้ามาตอนเช้า-บ่าย ทุ่งเป็นสีเหลืองทอง. อร่ามงามตามากๆ เมื่อต้องแดด

แหงหละใครจะมาตอนมืดหละ กลัวเผ..


ในน้ำมีปลา บนฟ้ามีเหยี่ยว...

ถ้าแหงนดูฟ้าคนตาดีบวกมีโชคก้อจะเห็นเหยี่ยว บินวนหาปลาอยู่บนหัว
เจ้าเหยี่ยวแดง ตัวชี้วัดความสมบูรณ์ของป่าชายเลน ครั้งเมื่อป่าโทรม เจ้าเหยี่ยวแดงมันได้หายไปจากพื้นที่ แต่วันนี้มันกลับมาแว้ววว...

เพราะเลนส์พี่กระบอกไม่ใหญ่ยาว ขาวอวบ หรือเพราะมันบินสูงเกิน ครอปแล้วครอปอีก ยังได้ตัวแค่นี้....
จัดกันจนตัวดำได้ที่แล้ว เดินต่อมาสักพัก ก็มาถึงทางออกของเรา (ที่เป็นทางเข้าของคนทั่วไป)

ณ จุดขายน้ำ

พี่ฯมิน   : "น้ำอ้อย หวานแสบคอว่ะ"
พี่หมี     : "สงสัยเขาแอบใส่น้ำตาลนะพี่"
พี่ฯมิน   : .........


ขากลับนั่งสามล้อพ่วง นั่งได้ไม่เกินสี่ เหอ แค่พี่หมีก้อนับได้สองแล้ว รวมกันเป็นห้า 5 5 5 ป้าพขรแทบจะปล่อยโฮ  กระเตงส่งถึงที่รถจอดไกลไกล๊ไกล
นึกในใจ ดีนะ กุไม่เดิน..

เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน..
บ่ายแก่ๆแล้ว ต้องไปต่อแล้วสินะ หาดทรายดำ@ตราด รอเราอยู่
โปรดติดตามในตอนต่อไปนะ..

"แล้วจะรู้ว่ามันดำแค่ไหน"

ความคิดเห็น

บทความที่ได้รับความนิยม